Saga I - Droga na szczyt - Chapter III

Natsu
 Erza i Gray zdają się być trochę poddenerwowani, moją szybko decyzją, ale szczerze... mam to w dupie. Teraz ważni są jedynie członkowie gildii.
  Doszliśmy do wielkiego pałacu, w którym zapewne zostali uwięzieni. Nie mogę się doczekać aż zobaczę Happy'ego...  Na czas misji zostawiłem go w gildii, ponieważ było zbyt niebezpieczne. Tak samo z resztą zrobili Gajeel i Wendy, jednak... Gdy czekaliśmy na pociąg do Magnolii gdzieś nam umknęli i nie wiemy gdzie są... Ale nie się co martwić! Oboje są potężnymi magami, a nawet jeśli coś by się stało tak delikatnej dziewczynce jaką jest Wendy, Gajeel by stanął w jej obronie! To naprawdę równy gość i dba o swoich przyjaciół z drużyny.
 Postanowiliśmy już wchodzić i po prostu ich uwolnić. Nie mieliśmy żadnego planu, po prostu siłą uczuć osiągniemy to czego pragniemy, czego chcemy! W każdym razie musimy się również dowiedzieć o co chodzi Erze z tym porąbanym planem! Przecież to nawet dziecko wie, że nikt nie ma szans z Zerefem...  Dobra! Koniec tego gadania! Czas by uwolnić Fairy Tali!
 Przedarliśmy się przez główną bramę i zaczęliśmy gnać ku wielkim wrotom do lochów. Dziwne... Jest tu bardzo pusto. To i lepiej dla nas!
 Zbiegliśmy szybko po schodach i zaczęliśmy krzyczeć.
- Oy! Gdzie jesteście?! Fairy Tail?! - przyspieszyliśmy kroków i natrafiliśmy na pełną ludzi celę z rozwalonymi kratami. Ujrzałem twarze przyjaciół...
- Minna...?

Lucy
- Natsu/Lucy?! - krzyknęliśmy oboje.
 To on! To on kiedyś mi pomógł! To ten różowowłosy chłopak, który uratował mnie z objęć jakiegoś wstrętnego maga z mrocznej gildii. To... Natsu!
 Przez pewien czas podróżowaliśmy razem i bardzo się zżyliśmy... Potem stało się coś dziwnego... Porwał mnie jakiś czarny, dziwny stwór... I nic więcej nie pamiętam. Słyszałam, że Natsu mnie szukał i to kilka lat, ponieważ gdy pierwszy raz się zobaczyliśmy mieliśmy chyba szesnaście? Jakoś tak... A teraz jesteśmy dorośli...! Natsu... Już myślałam, że nigdy cię nie zobaczę!
 Podbiegłam do chłopaka i mocno go przytuliłam. Uroniłam kilka łez, które on od razu starł... Jest... taki ciepły...
- Lucy... Myślałem,  że nigdy cię już nie odnajdę... Szukałem cię przez te wszystkie lata, a ty ot tak się tutaj pojawiasz... i.... - zaśmiał się. - Co ja gadam... Cieszę się, że mogę znowu zobaczyć twój uśmiech. - wyznał i uśmiechnął się w ten jego charakterystyczny sposób... Ponownie go przytuliłam.
-  Natsu? To twoja dziewczyna? - zapytał jakiś.... nagi, nieco zawstydzony chłopak. Szkarłatnowłosa dziewczyna również przybrała czerwony odcień twarzy. To było dosyć komiczne.
- N-nie! - krzyknęliśmy oboje zarumienieni i odsunęliśmy się od siebie.
- Ej, dobra ludziska! Czas stąd spadać... - powiedział Sting.
- Kim jesteś? - zapytał Natsu. Blondynowi zaczęła na czole pulsować żyłka...
- A ty kim jesteś?! Wpadasz tu tak nagle i... nie wiadomo o co ci chodzi... - prychnął.
- Haaaaa? Sugerujesz, że niepotrzebnie przybyłem uratować moich przyjaciół? - oboje stykali się czołami i wymieniali groźne spojrzenia. Zachichotałam.
- Uspokójcie się... Musimy stąd uciekać. - powiedziała kobieta w zbroi. Wszyscy jej przytaknęli, a ja rozdzieliłam chłopaków. Zaczęliśmy iść do wyjścia.
- Lucy? Co z tobą? Wszystko w porządku? - zapytał mnie Sting, gdy zmierzaliśmy ku wolności.
- Co? T-tak... Wszystko dobrze. - wymusiłam uśmiech. - Cieszę się, że to koniec.
- Oho... Mamy kłopoty... - powiedział ktoś z przodu. Nagle zza rogu wyłoniło się trzydziestu rycerzy. No, nic. Musimy ich pokonać. Pierwszy wybiegł Natsu, a za nim reszta Fairy Tail.
- Karyuu no Tekken! - wykonał atak i połowa strażników już leżała.
- Dobra teraz moja kolej! - krzyknęłam.